Een dag uit het leven van een zorgverlener

Een zorgverlener heeft het in deze periode niet gemakkelijk. Hij/zij helpt mensen in het ziekenhuis die lijden aan dit verschrikkelijk virus en draaien lange uren. In deze post wil ik een beeld schetsen waarin we zien hoe het er aan toegaat voor een zorgverlener. Hiervoor vroeg ik hulp aan mijn buurman, ambulancier/logistieke hulp te Oudenaarde. In deze blog schetst hij hoe een dag op de corona-afdeling er aan toe gaat. 

Figuur 1. Verloop van zijn werkdag op de corona-afdeling aan de hand van een klok en fotoreeks. 

Na 7 dagen van 12 uur op de spoedafdeling was ik toe aan wat rust. Met 1 mei erbij gerekend, kreeg ik dus 3 dagen. Ondanks het slechte weer heb ik genoten van de rust thuis. Ondertussen hebben we ook de uitslag gekregen van onze test op corona. Deze was negatief.
Vandaag begin ik voor 4 dagen als logistieke hulp op de corona-afdeling.

9u00

Dinsdag 05/05/2020. Mijn shift begint om klokslag 9 uur. Eerst ga ik eens langs bij de collega's van spoed om te kijken of iedereen nog oké is.
Zo, klaar voor de strijd! Mijn eerste taak is helpen met het aangeven van medisch materiaal aan de verpleegster, die de kamer van de patiënt niet mag verlaten tot het einde van de opdracht, omwille van besmettingsgevaar.
Dit houdt in: de patiënt wassen, bed verversen en ondertussen wat praten met de patiënt, voor zover ze je verstaan door het masker en het scherm. Vervolgens begint het uitdelen van de medicatie. Hierbij moet ik niet helpen. Van dit halfuurtje maak ik gebruik om eens wat patiënten te bezoeken.
Ik kom op de kamer van een vrouw die in mijn woonplaats woont en die mij aan mijn stem herkent. Ze barst in tranen uit. Op 1 mei 2020 was ik opgeroepen met de brandweer om toegang te verschaffen in een woning. De man was overleden en is de echtgenoot van de vrouw waar ik nu bij sta. Ze wist van haar dochter dat ik op de interventie aanwezig was. Ik heb haar dan ook wat meer uitleg gegeven en heb haar verteld dat haar man in alle rust in heengegaan. Daarna hebben we samen een Onze Vader en een Wees Gegroet gebeden. Een klein beetje troost kunnen bieden doet deugd.

11u30

Terug aan het werk, want tussen twaalf en één eet graag iedereen. Niet iedereen kan nog zelfstandig eten en sommigen moeten dus door de verzorgers eten krijgen. Ondertussen geef ik het eten door aan de verpleegsters die in het deurgat van de kamer staan. Hier is veel meer personeel nodig dan normaal. Er komt iemand helpen die juist terug is uit ziekteverlof van 5 weken, nadat ze besmet werd door het corona-virus. Ik zie de angst in haar ogen, bang om terug besmet te geraken. Na een halfuur begint de vrouw te hyperventileren en moet ze de afdeling verlaten.

13u00

Oef! Na 4 uren eindelijk eens omkleden om iets te kunnen eten en te drinken in de propere ruimte.

14u30 

Om 14u30 start ik met het vervoer van patiënten naar de scanner om hun evolutie van de ziekte op te volgen. Er is een speciale route voorzien voor dit vervoer in het ziekenhuis, zodanig dat er zo weinig mogelijk contact mogelijk is met andere mensen. Maar eerst drink ik nog een koffie met een lekker geschenkje (pralines) van een winkel uit Oudenaarde, om er daarna te kunnen invliegen!

15u00

Volop zijn we bezig met het vervoeren van verdachte COVID-patiënten naar de CT-scanner . Hierbij helpen we de patiënten om ze te installeren op de tafel van de scanner. Hierna moest ik terug een vier-tal bevestigde COVID-patiënten naar het verdiep voeren en ze daar helpen met in bed te gaan liggen. De meeste mensen zijn totaal uitgeput en kunnen niets meer.

16u00

Volgende taak: de brancards van de spoedafdeling volledig ontsmetten en deze terugbrengen naar spoed. Weliswaar nadat ik mij volledig uitgekleed en ontsmet heb. Op de spoedafdeling gebeurt dan nog een tweede ontsmetting door het spoedpersoneel.

17u00

Lap! Het avondeten komt aan op de verdieping, maar ik ga naar huis. We schakelen de knop om en gaan wat energie opdoen om er morgen terug in te vliegen.

Gevoel bij deze getuigenis

Ikzelf, Sven, wist niet dat het er zo hard aan toe ging in de ziekenhuizen. Deze getuigenis raakt me. De mensen zijn zo kwetsbaar en zijn volledig uitgeput. Ik heb enorm veel respect voor hoe de zorgverleners elke dag presteren en eigenlijk zelf hun leven op het spel zetten. Zij kunnen even goed zelf besmet geraken. Dit toont aan dat deze mensen wel degelijk elke avond een dik applaus verdienen. Ik ben mijn buurman ontzettend dankbaar voor deze getuigenis. Alles werd vooraf besproken, er werd toestemming gevraagd en gekregen om de foto's alsook zijn verhaal te publiceren.

Stay safe!